Verdriet

Het zijn roerige tijden in buurthuis de Pijp. Zaken die ooit vanzelfsprekend waren, zijn dan niet meer. De hechte band die ooit onze keukenploeg typerde, lijkt nu verder weg dan ooit. De druk van buiten, de steeds hogere eisen van onze trouwe gasten en onze eerdere successen hebben geleid tot een cumulatie die onze capaciteiten ver te boven gaat.



Afgelopen zondag een nieuw dieptepunt. De sterke punten van de buurtkeuken zijn weggevaagd. In plaats van twee trouwe ovens hebben we een aftandse steamer gekregen. Een stoomoven, waarvan men vergeten is het water aan te sluiten. Een lage werkbank is vervangen door die kastjes van ongelijk niveau. Een onbekend gevoel maakt zich van mij meester. Is dit woede? Is dit verdriet? Is het simpelweg mijn allergische reactie op culinair onvermogen?